O sistema económico baseado na máxima produción, o consumo, a explotación ilimitada de recursos e o beneficio como único criterio da boa marcha económica é insostible. 
Un planeta limitado non pode subministrar indefinidamente os recursos que esta explotación esixe. Por isto é necesario que o seguinte paso da evolución do ser humano sexa ir cara un desenvolvemento real, que permita unha vida que realmente nos satisfaga, pero compatíbel cunha explotación racional do planeta que coide o ambiente. É o chamado desenvolvemento sostible.
A mais coñecida definición de Desenvolvemento sostible é a da Comisión Mundial sobre Ambiente e Desenrolo (Comisión Brundtland) que en 1987 definiu como:
"o desenrolo que asegure as necesidades do presente sen comprometer a capacidade das futuras xeracións para enfrontarse ás súas propias necesidades".
Estas palabras tan acertadas e correctas, deberían ser o eixo principal polo que se rixan tódalas filosofías de vida en este planeta, tanto a nivel dos cidadáns como dende os estamentos públicos. A ninguén lle debería estrañar de que fose así. Pero cando afrontamos a realidade ou saímos a rúa é ben distinto.
O desenrolo sostible fundamentase en tres vertentes: a ambiental, a económica e a social, que deben abordarse politicamente de forma equilibrada e conxunta.
A incapacidade da especie humana para vivir en harmonía co planeta, a grande interacción entre o home e o sistema natural, son os grandes problemas mediambientais de hoxe. Até os nosos días, ninguna especie, excepto o home, conseguiu modificar tan substancialmente, en tan pouco tempo, as características propias do planeta.
A maioría dos problemas que tódolos expertos ven para que o desenrolo sostible sexa unha realidade, parten do funcionamento do actual sistema económico. O modelo hoxe dominante é aquel que di; que a economía vai ben cando medra o produto interior bruto (PIB). Este modelo non ten en conta canto custa á colectividade en termos ecolóxicos e sociais a medra dun punto do PIB. Non ten en conta que a capacidade de medra económica é finita, nin tampouco ten en conta as limitacións do sistema natural que están a levar ó planeta ao infarto ecolóxico.
O PIB é a vaca mais sagrada de todas as vacas sagradas da economía. O PIB mide o valor das mercancías producidas. “Canta mais produción, mais medrará o PIB; canto mais medre o PIB, mellor viviremos e mais riqueza haberá” ou isto é o que nos fan crer. A perversión do sistema vixente de contabilidade pode chegar a extremos insólitos. É o caso do gravísimo terremoto de 1994 en Kobe (Xapón). Alguén con autoridade pronosticou un impacto positivo coa reconstrución da zona de Kobe no produto interior bruto xaponés. O cabo de poucos días comezou a subir a bolsa de Tokío. Temos un sistema de medida que permite afirmar que é bo para a economía que haxa traxedias. Sen ir tan lonxe, aquí na casa, o "sistema" establece que os accidentes de tráfico teñen globalmente un impacto positivo na economía do país, posto que dan traballo a aseguradoras, a mecánicos, a médicos, a funerarias, etc.
A sociedade que somos todos os que habitamos este planeta, é o terceiro vértice para facer factible un desenrolo sostible, e tal vez o mais importante pero tamén o mais manexable. Vivimos nunha sociedade onde se valora as persoas pola riqueza e a posición social que teñen. Onde se premia os que acumulan riqueza en detrimento dos que a perden. Onde se nos di; que para ser feliz temos que ter gran cantidade de posesións e enseres, inda que despois non teñamos tempo a disfrutar deles. Onde todos podemos vivir sen ningunha carga de conciencia vendo morrer de fame os nosos semellantes. Onde se nos fai ver que o home civilizado esta fora da natureza e polo tanto non nos afectan as súas leis. Onde o éxito da humanidade pasa polo control da natureza... Todo isto inculcásenos dende pequenos nas escolas, nas casas, nos traballos ...polo tanto é difícil, en especial para o home de occidente, civilizado e rico; ver que poida haber outra maneira de vida, a cal nos faga ser mais persoas e polo tanto mais felices.
Unha vez analizadas as causas, é necesario dar un xiro radical a toda esta sociedade de consumo, industrias e gobernos, para poder dar outro paso adiante na evolución e asegurar o futuro das xeracións vindeiras.
Organismos internacionais como a ONU xa están advertindo da urxente necesidade de frear este proceso suicida no que estamos embarcados, propoñendo estratexias para camiñar na dirección do desenrolo sostible. O problema é que a súa capacidade de acción é moi limitada, estando suxeitas tódalas súas decisións os intereses particulares dos países mais ricos que vetan calquera iniciativa que poida
frear a o seu desenrolo económico. Así iniciativas como as enerxías renovables ( enerxía do vento, enerxía solar,...) están sendo manipuladas e sobreexplotadas, vendéndonos unha preocupación e interese por facer un mundo mais limpo, cando o único fin que ansian e enriquecer as súas empresas.
As estratexias que nos permitan acadar un desenrolo sostible deben servir de catalizador ante a opinión pública e os responsables políticos.
Os principios básicos desta estratexia poderían ser os seguintes:
- Promoción e protección dos dereitos fundamentais das persoas.
- Soliradidade internacional.
- Garantir unha sociedade aberta e democrática.
- Garantir a igualdade entre homes e mulleres e entre as distintas razas.
- Participación dos cidadáns a nivel político.
- Coherencia e integración das políticas.
- Aproveitar a evolución científica para frear a explotación de recursos.
Para levar a practica estas ideas seria necesario que tódolos países camiñaran cara a autosuficiencia enerxética e alimentaria deixando de lado a importación e exportación con fins económicos. Promover a creación de comunidades autosuficientes e limpas que non teñan como fin o crecemento económico, senón o cultural e social co único interese de vivir dignamente e en harmonia ca natureza. Limitar a contaminación dos transportes polo cal é necesario reducir tódalas exportacións e importacións innecesarias.. Frear os desequilibrios entre as distintas nacións, onde as mais ricas axuden as mais pobres. Frear a perdida de biodiversidade mundial. Reciclado e reutilización de tódolos materiais utilizados, deixando progresivamente de usar produtos que xeren
residuos contaminates. Educar a sociedade, fomentando así un cambio de ideoloxía mundial na que sexamos moito menos consumistas. En definitiva non explotar mais rápido do que a natureza poda restituír o explotado. E para controlar que isto se cumpra; crear organismos mundiais que velen polo cumprimento de tódalas normas impostas. Todos estes obxectivos serian a conseguir a longo prazo pero habería que comezar xa.
Outras alternativas mais radicais propoñen un desenrolo económico cero, paralizando toda explotación de recursos non renovables voltando así o momento en que rompemos o equilibrio ca natureza, postura que podería ser bastante correcta pero tería unha complexa instauración nunha sociedade tan capitalista como a nosa, polo cal a súa viabilidade seria bastante dudosa sen un proceso de cambio a longo prazo.
En definitiva, sexa de unha ou de outra forma, é necesario frear esta loucura na que estamos inmersos se non queremos levar a nosa especie a extición.
Un planeta limitado non pode subministrar indefinidamente os recursos que esta explotación esixe. Por isto é necesario que o seguinte paso da evolución do ser humano sexa ir cara un desenvolvemento real, que permita unha vida que realmente nos satisfaga, pero compatíbel cunha explotación racional do planeta que coide o ambiente. É o chamado desenvolvemento sostible.A mais coñecida definición de Desenvolvemento sostible é a da Comisión Mundial sobre Ambiente e Desenrolo (Comisión Brundtland) que en 1987 definiu como:
"o desenrolo que asegure as necesidades do presente sen comprometer a capacidade das futuras xeracións para enfrontarse ás súas propias necesidades".
Estas palabras tan acertadas e correctas, deberían ser o eixo principal polo que se rixan tódalas filosofías de vida en este planeta, tanto a nivel dos cidadáns como dende os estamentos públicos. A ninguén lle debería estrañar de que fose así. Pero cando afrontamos a realidade ou saímos a rúa é ben distinto.
O desenrolo sostible fundamentase en tres vertentes: a ambiental, a económica e a social, que deben abordarse politicamente de forma equilibrada e conxunta.A incapacidade da especie humana para vivir en harmonía co planeta, a grande interacción entre o home e o sistema natural, son os grandes problemas mediambientais de hoxe. Até os nosos días, ninguna especie, excepto o home, conseguiu modificar tan substancialmente, en tan pouco tempo, as características propias do planeta.
A maioría dos problemas que tódolos expertos ven para que o desenrolo sostible sexa unha realidade, parten do funcionamento do actual sistema económico. O modelo hoxe dominante é aquel que di; que a economía vai ben cando medra o produto interior bruto (PIB). Este modelo non ten en conta canto custa á colectividade en termos ecolóxicos e sociais a medra dun punto do PIB. Non ten en conta que a capacidade de medra económica é finita, nin tampouco ten en conta as limitacións do sistema natural que están a levar ó planeta ao infarto ecolóxico.
O PIB é a vaca mais sagrada de todas as vacas sagradas da economía. O PIB mide o valor das mercancías producidas. “Canta mais produción, mais medrará o PIB; canto mais medre o PIB, mellor viviremos e mais riqueza haberá” ou isto é o que nos fan crer. A perversión do sistema vixente de contabilidade pode chegar a extremos insólitos. É o caso do gravísimo terremoto de 1994 en Kobe (Xapón). Alguén con autoridade pronosticou un impacto positivo coa reconstrución da zona de Kobe no produto interior bruto xaponés. O cabo de poucos días comezou a subir a bolsa de Tokío. Temos un sistema de medida que permite afirmar que é bo para a economía que haxa traxedias. Sen ir tan lonxe, aquí na casa, o "sistema" establece que os accidentes de tráfico teñen globalmente un impacto positivo na economía do país, posto que dan traballo a aseguradoras, a mecánicos, a médicos, a funerarias, etc.
A sociedade que somos todos os que habitamos este planeta, é o terceiro vértice para facer factible un desenrolo sostible, e tal vez o mais importante pero tamén o mais manexable. Vivimos nunha sociedade onde se valora as persoas pola riqueza e a posición social que teñen. Onde se premia os que acumulan riqueza en detrimento dos que a perden. Onde se nos di; que para ser feliz temos que ter gran cantidade de posesións e enseres, inda que despois non teñamos tempo a disfrutar deles. Onde todos podemos vivir sen ningunha carga de conciencia vendo morrer de fame os nosos semellantes. Onde se nos fai ver que o home civilizado esta fora da natureza e polo tanto non nos afectan as súas leis. Onde o éxito da humanidade pasa polo control da natureza... Todo isto inculcásenos dende pequenos nas escolas, nas casas, nos traballos ...polo tanto é difícil, en especial para o home de occidente, civilizado e rico; ver que poida haber outra maneira de vida, a cal nos faga ser mais persoas e polo tanto mais felices.Unha vez analizadas as causas, é necesario dar un xiro radical a toda esta sociedade de consumo, industrias e gobernos, para poder dar outro paso adiante na evolución e asegurar o futuro das xeracións vindeiras.
Organismos internacionais como a ONU xa están advertindo da urxente necesidade de frear este proceso suicida no que estamos embarcados, propoñendo estratexias para camiñar na dirección do desenrolo sostible. O problema é que a súa capacidade de acción é moi limitada, estando suxeitas tódalas súas decisións os intereses particulares dos países mais ricos que vetan calquera iniciativa que poida
frear a o seu desenrolo económico. Así iniciativas como as enerxías renovables ( enerxía do vento, enerxía solar,...) están sendo manipuladas e sobreexplotadas, vendéndonos unha preocupación e interese por facer un mundo mais limpo, cando o único fin que ansian e enriquecer as súas empresas.As estratexias que nos permitan acadar un desenrolo sostible deben servir de catalizador ante a opinión pública e os responsables políticos.
Os principios básicos desta estratexia poderían ser os seguintes:
- Promoción e protección dos dereitos fundamentais das persoas.
- Soliradidade internacional.
- Garantir unha sociedade aberta e democrática.
- Garantir a igualdade entre homes e mulleres e entre as distintas razas.
- Participación dos cidadáns a nivel político.
- Coherencia e integración das políticas.
- Aproveitar a evolución científica para frear a explotación de recursos.
Para levar a practica estas ideas seria necesario que tódolos países camiñaran cara a autosuficiencia enerxética e alimentaria deixando de lado a importación e exportación con fins económicos. Promover a creación de comunidades autosuficientes e limpas que non teñan como fin o crecemento económico, senón o cultural e social co único interese de vivir dignamente e en harmonia ca natureza. Limitar a contaminación dos transportes polo cal é necesario reducir tódalas exportacións e importacións innecesarias.. Frear os desequilibrios entre as distintas nacións, onde as mais ricas axuden as mais pobres. Frear a perdida de biodiversidade mundial. Reciclado e reutilización de tódolos materiais utilizados, deixando progresivamente de usar produtos que xeren
residuos contaminates. Educar a sociedade, fomentando así un cambio de ideoloxía mundial na que sexamos moito menos consumistas. En definitiva non explotar mais rápido do que a natureza poda restituír o explotado. E para controlar que isto se cumpra; crear organismos mundiais que velen polo cumprimento de tódalas normas impostas. Todos estes obxectivos serian a conseguir a longo prazo pero habería que comezar xa.
Outras alternativas mais radicais propoñen un desenrolo económico cero, paralizando toda explotación de recursos non renovables voltando así o momento en que rompemos o equilibrio ca natureza, postura que podería ser bastante correcta pero tería unha complexa instauración nunha sociedade tan capitalista como a nosa, polo cal a súa viabilidade seria bastante dudosa sen un proceso de cambio a longo prazo.
En definitiva, sexa de unha ou de outra forma, é necesario frear esta loucura na que estamos inmersos se non queremos levar a nosa especie a extición.
0 comentarios:
Publicar un comentario