miércoles, 21 de enero de 2009

OS PRODUTOS QUÍMICOS QUE NOS ALIMENTAN.

A química, definida como “ciencia que estudia as transformacións conxuntas da materia e a enerxía”, tamén se introduxo no campo da agricultura e gandería principalmente, ca intención de facer os nosos campos e animais mais rendibles economicamente.
Así, o empleo de abonos químicos solubles comezou sobre o 1840 cando o químico alemán Justus Von Liebig afirmou que para conservar a fecundidade do solo bastaba con restituír tres elementos esenciais (N, P e K) sen preocuparse do demais, como o humus e demais elementos; recoñecendo o seu erro o final da súa vida. Pero o camiño que abriu foi seguido lentamente ata a primeira guerra mundial, apartires da cal se masificou o seu uso ata hoxe. Este auxe dos abonos químicos debeuse a maquinaria publicitaria, perfectamente preparada polos gobernos da época para dar saída a gran cantidade de fabricas de armas que quedaban cerradas o final da 2º Guerra Mundial,
así as fabricas foron adaptadas a fabricación de abonos, os cales eran mercados polos labregos ca intención de que foran a solución a tódolos seus males, e así foi; nos primeiros anos de uso dos abonos químicos, estes deron uns resultados espectaculares e enriqueceu a gran numero de agricultores. Pouco a pouco houbo que aumentar as doses, para conservar os mesmos rendementos. Deste xeito manifestáronse os primeiros incovintes do abuso destes abonos; na saúde da terra, das plantas e dos seres vivos que as comían, a composición do solo desequilibrase, as terras acidifícanse e deixan de ser útiles para a agricultura.
As pragas marcaron a historia do mundo agrícola na antiguedade, adoptando un caracter divino, tal como se recolle na Biblia e outros libros sagrados. Na memoria colectiva moderna, a imaxe da choiva de langostas sobre os campos é aínda apocalíptica.
Fai apenas medio século, comezáronse a desenrolar por medio da química alternativas para o control de pragas. Os primeiros
insecticidas
foron creados a partir de armas biolóxicas usadas na 1º e 2º Guerra Mundial, coa finalidade de eliminar os seres humanos.
Os humanos desenrolamos unha serie de practicas agrícolas co fin de aumentar a produtividade dos cultivos e así satisfacer as nosas necesidades alimenticias. Pero moitas destas practicas, (entre elas o uso de plaguicidas) teñen un efecto boomerang, impulsando a aparición de novas pragas e aumentando a resistencia das xa existentes, facéndoas mais destrutivas.
Os produtos químicos destrúen insectos, fungos, ratos, maleza,...Sábese que existen mais de un millón de especies de insectos, dos cales apenas uns centos son considerados nocivos para as plantas. Os outros son polinizadores, parasitos e predadores de outros insectos, os cales manteñen a cadea animal en equilibrio. O uso masificado de plaguicidas rompe este equilibrio creado pola natureza, ademais de contaminar plantas, acuíferos, ríos,...
Os efectos negativos dos plagicidas son mais notorios nos países en desenrolo; estimase que hoxe en día nas nacións en desenrolo prodúcense o 99% das mortes ocasionadas polo manexo destas sustancias.

Dentro destes plaguicidas o
DDT
merece unha mención especial. É un organoclorado salubre en graxas e insoluble en auga. Sintetizouse por primeira vez en 1874, usándose como plagicida dende 1939, usándose indiscriminadamente na loita contra pragas agrícolas e contra os insectos causantes da transmisión da malaria, rociando grandes extensións de superficie dende avionetas. Nos anos 60 comezase a notar os seus efectos, diecmando de forma considerable a poboación de aves, xa que os animais contaminados poñían ovos defectuosos dos cales non saia mingua cría; esto é devido a que o ser soluble en graxas os animais que inxerían plantas ou insectos con DDT tiñan unha concentración 10 veces maior no seu corpo, un predador que cazara estes animais tiña concentracións 100 veces maior e así íase acumulando nas graxas animais sen desaparecer.
Estudios mais recentes constatan a presenza de DDT en tódalas partes do mundo, incluso nos polos, dado que da aplicación de 1Kg de DDT nun parcela, 40 anos despois sege habendo 250 gr.; imaxinádevos entón a cantidade total de DDT residual que pode haber hoxe en día no planeta, xa que comezouse a prohibir o seu uso en 1970 pero seguiuse usando ata a década dos 80.
¿Os produtos químicos tamén se comen? Pois así é, senón mirade a composición dos alimentos que non sean frescos que teñades mais a man. No ano 1856 iniciouse a era dos colorantes sintéticos, a partir do descubrimento de William Henry Perkin (1838 - 1907), quen logrou obter a colorante púrpura por oxidazón da anilina con acedo crómico. Actualmente hai mais de 2500 colorantes e conservantes distintos usados para que os alimentos se conserven mais tempo co cal son mais rendibles economicamente pero menos saborosos.
Outro alimento que tamén ten produtos químicos e a carne. Desde fai anos fóronse empregando diferentes substancias para o engorde dos animais en produción. O obxectivo é que os animais podan aumentar o seu peso por encima normal. Estas sustancias son
hormonas como o clembuterol, testoterona, benzoato,.. e antibióticos, os primeiros foron prohibidos en 1988 pero séguense usando por moitos gandeiros, os segundos seguen a estar permitidos e úsanse 8 tipos diferentes de antibióticos que fan que os animais cheguen aparentemente sans os matadoiros.

Todos estes produtos directa ou indirectamente van a parar o noso organismo, sen nos sabelo na maioría dos casos. A maioría deles producirannos danos e enfermidades a longo prazo, e nos primeiros anos de uso produciron gran cantidade de mortes polos experimentos feitos para evolucionar e mellorar estes produtos químicos. Na actualidade inda que o seu uso esta regulamentado, fixándose prazos de seguridade e limites máximos de residuos permitidos, moitos agricultores incumpren a normativa e os produtos poden ser postos a venda antes de tempo. Con todo aínda que se cumpra a normativa hai serias dubidas de que os prazos sexan o suficientemente amplos para a seguridade das persoas que os consumen. Os seus valores varían moito duns países a outros ¿é quizás por que uns cidadáns toleramos mellor as sustancias tóxicas que outros?. Estes valores calcúlanse en condicións normais para persoas adultas e sans, ¿ que pasa cos nenos, enfermos ou persoas debilitadas? O certo é que en estudios realizados encontrase que entre o 50% e o 80% dos alimentos teñen residuos e entre o 2 e o 15% superan os limites legais. Se de todo isto podemos sacar algunha conclusión é que os alimentos, que son o sustento da nosa vida e en realidade o único que se necesita para vivir, non son tan sans como deberían, ben é certo que nos fan a vida moito mais sinxela, e quizais esta forma de produción sexa a que mellor se adapta o ritmo de vida que levamos; vivindo en inmensas cidades, sempre axetreados dun sitio para outro, sen tempo nin para comer. Polo cal a solución a estes malos hábitos pasen primeiro por cambiar a nosa forma de vida.
Paralelo a expansión do uso de todos estes velenos tamén naceu unha corrente minoritaria de persoas que defenden os usos tradicionais do solo e da produción de alimentos, renacendo así a produción con practicas e alimentos ecolóxicos, ademais de preocuparse polo benestar das persoas que os consumen, dos cales falaremos en próximos post.

lunes, 19 de enero de 2009

EARTHLINGS

Enlace: http://video.google.com/videoplay?docid=-8655541224775286050

Earthlings ou habitantes da terra é un excelente documental que nos amosa a total dependencia que o home ten dos animais e o seu egoismo sen mesura, acentuando a total falta de respeto de algúns para co que eles , chaman "recursos naturais".
O documental está narrado por
Joaquin Phoenix e a música feita por Moby. Escrito e dirixido por Shaun Monson, no ano 2005 Earthlings foi premiado como o "Mellor Documental" no Festival de Cine Artivist, "Mellor Contido" no Festival Internacional de Cine de Boston, "Mellor Documental" e "Premio Humanitario" para Joaquin Phoenix no Festival de Cine de San Diego.
A súa realización requiriu unha investigación de 5 anos, gravouse con cámaras ocultas a realidade de tendas de mascotas, criadeiros de animais, refuxios, granxas industriais, matadoiros, o comercio de peles e coiro, deportes, entretementos e investigación científica. Na hora e media que dura o documental, nos mostran o lonxe que chega o maltrato que o home da a todo tipo de animais para satisfacer as súas necesidades económicas.


Earthlings permítenos abrilos ollos á realidade
Porque TODOS SOMOS RESPONSABLES.

AS VACAS E TERNEIROS

As vacas normalmente non viven mais que catro anos e medio. En circunstancias normais, poden alcanzar a idade de 30 anos, pero a sua productividade disminue dende os 4 anos. O longo da sua vida teñen un terneiro o ano. O terneiro é apartado da nai despois de unha semana, para previr lazos afectivos entre nai e fillo. O 10% das vacas estarán estabuladas toda a sua vida co que se optén unha maior productividade.
Os terneiros seleccionados para producción de carne chegan, como máximo, a idade de 6 meses. O día despois do seu nacemento son separados das nais e colocados en xaulas separadas ou en pequenos grupos, as xaulas son un pouco mais grandes que os terneiros. A miudo tamen son atados para disminuir os movementos. Despois de duas semanas nin siquiera se poden xirar dentro do seu cubiculo, desta forma o terneiro non desenrola os musculos e a sua carne permanece blanda. Durante o seu cautiverio os terneiros non reciben alimento verde, son alimentados con sustitutivos de leite con moita grasa, sen ferro nin fibra, mantendo así a carne blanda e sen sangre.

CRIA DE POLOS PARA CARNE


Os polos destinados ó engorde viven durante unhas seis semanas e entón son sacrificados. neste breve período de tempo medran rápido de pito a polo, grazas á alimentación especial que reciben. Se vivisen durante mais tempo baixo estas circunstancias, engordarían en exceso e isto provocaríalles a morte.
No momento de ser transportados ao
matadoiro, son violentamente esmagados en gaiolas ou caixóns, con grande risco de rotura de as e patas. Baixo estas circunstancias tan estresantes son transportados ao matadoiro en camións semiabrertos, para evitar mais fracturas ós polos e para que non sangren, algúns matadoiros de aves utilizan correntes eléctricas de baixo voltaxe para aturdir ós polos. A carne destes pitos é vendida como carne de polo, o cal é un engano ademais dunha crueldade.

ASI SE PRODUCEN OS OVOS QUE COMEMOS

Cando os pitos saen dos ovos no criadeiro, son trasladados a unha granxa de poñedoras ou de engorde, dependendo da súa raza e sexo. Os galos xoves non teñen ningún valor e matase con dióxido de carbono nunha bolsa de plástico ou son troceados. As crías destinadas a pór ovos, vivirán nun cobertizo en longas filas, con tres ou catro andares un encima de outro. Os animais viven en pequenas gaiolas, catro polos apertados xuntos; as gaiolas teñen unhas dimensións de 45x50 cm. (como un monitor de ordenador). Poñen os seus ovos na malla de arame e non poden estender as súas as. Como consecuencia destas condicións de vida angustiosas, danse picotazos uns os outros. Para evitar isto, quéimanlles os bicos sen anestesia. Os polos carecen dunha percha de galiñeiro e forzáselles a un ritmo descontinuo día/noite, para que poñan o máximo numero de ovos posíbel.
Os polos en batería viven durante un ano, nese tempo puxeron uns 300 ovos e o único propósito para o que son destinados é a sopa de polo.

domingo, 18 de enero de 2009

A CRIA INTENSIVA DE PORCOS

Os porcos han de ser mantidos na escuridade durante unhas 24 horas para que se calmen. A partir do 2002, os criadores de porcos estarán obrigados a mante-los en dous tercios de chan sólido,e un tercio do chan esta feito de enreixado, de forma que o esterco caia a través da reixa. Por esta razón, están a soportar o olor a amoníaco durante todo o día. O chan de enreixado prodúcelles feridas nas patas. Como viven en completa escuridade en pequenas gaiolas, non están acostumados o esterior e atérranse cando teñen que ser transportados ao matadoiro (normalmente despois de 3-6 meses). Somentes en Holanda, uns 10.000 porcos e ranchos son transportados cada día ós matadoiro ou para ser engordados en algún país lonxano. Os porcos son malos viaxeiros. Son moi sensibles ao stres e enferman durante o camiño.
Cando teñen crías, as porcas son encaixadas a forza entre dúas reixas da súa gaiola de forma que non se podan dar a volta e coidar das súas crías. Isto faise para evitar que a porca esmague e mate a algunha das súas crías debida a falta de espacio. As crías son levadas á zona de destete despois de 3-4 semanas (en vez das 14 naturais). á idade de 72 días son destinados á granxa de engorde, onde 14 deles son hacinados en 6m2, normalmente nun chan enreixado e sen palla.

Os machos son castrados sen anestesia, para satisfacer así o mercado estranxeiro, debido á suposta influencia das hormonas masculinas no arrecendo da carne. Na súa frustración, moitas veces morden as reixas da súa gaiola. No seu hábitat natural, os porcos son moi intelixentes e xoguetons.
Ao comezo do ano 2000, unha investigación de AID (Servicio Holandés de Inspección, que comproba o cumprimento das leis sobre animais nos Países Baixos) mostrou que mais dun 50% de granxeiros violaban o regulamento sobre saúde animal e facíanos sufrir deliberadamente. Demasiado a miúdo, os porcos son mantidos nun espacio moi escaso e apertado, reducidos en escuros cortellos e sen ningunha distracción material.

martes, 13 de enero de 2009

PRODUCIÓN ANIMAL:

A gandería intensiva: É a aplicación de múltiples tecnoloxías e formas de traballo e pensamento xurdidas do capitalismo, que nacen coa revolución industrial no s.XX; En Europa aplicanse a partir da década de 1960.
Os seus principios son obter o máximo beneficio no menor tempo posible, concentrando os medios de producción, mecanizando e racionalizando os procesos para incrementar o rendemento productivo. Falando claro; a cria concentrada e masiva de animais “de granxa”, por riba das posibilidades naturais do medio ambiente onde se atopan, representando unha seria lacra para a natureza.
Ríxese polas leis de producción industrial.
En futuros post veremos alguns casos.
¿E porque predomiña esta sistema abusivo?

Principalmente porque obten a máxima producción co diñeiro invertido,no menor tempo posible, axustase a perfección as demandas dos consumidores, que xeralmente indiferentes a toda cuestion etica ou medioambiental de todo o proceso anterior que sufriu o producto que mercan no super, preocupanse mais de que o producto sexa o mais homoxeneo posible e barato …
Pensamos que esto ocorre moitas veces por descoñecemento, pero o peor e cando ocorre por pasividade, por mirar cara outro lado e non ver es verdadeiras practicas de producción, onde os animais son hacinados en lugares inimaxinablemente inaxeitados e insalubres, restrinxindo ó maximo, por non decir anulando, o seu comportamento natural, alterando profundamente os seus ciclos bioloxicos, e dandolles morte de xeitos enormemente cruentos.
En moitos casos precisamente para esto, para ac
elerar e alterar o crecemeno do animal,para conseguir maior productividade, son alimentados con piensos atiborrados de antibioticos, hormonas…que en ocasións poden permanecer, na carne que nos mercamos.
Por non falar de que moitos animais, son alterados xeneticamente para ser mais rendables, ou que o producto final teña unhas artificiais caracteristicas.


A ganderia intensiva conleva outra serie de importantes inconvintes:
Son moi contaminantes; moito polo uso abusivo de productos quimicos, funxicidas, fertilizantes, desinfectantes antibioticos…E outro tanto,porque con tales concentración de certos animais, producense enormes cantidades de purins: que os terreos non poden asimilar e terminan contaminando con metais pesados, fármacos... as augas subterráneas,os ríos, e o solo.
Ademais da acumulación de gases dañinos coa conseguinte contaminación atmosférica.
Por outra banda, gran parte do pienso animal empregado pola industria da gandería intensiva, prodúcense en zoas de cultivo no 3º mundo, (300.000 Km² anuais de selva tropical sucumben para ser transformados en pastos), e son adquiridos por occidente a prezos irrisorios, no lugar de producir alimento para a necesitada poboación local; Este feito distorsiona a economía local e mundial...
Como calquera outra industria masiva; deixan fora do comercio ó pequeno gandeiro; Estragan a paisaxe, e ocasionan que a peste e os ruídos , fagan que sexa desagradable vivir no campo.
Por último lembrar que a gandería intensiva non se pode manter indefinidamente no tempo, pois require un gran consumo de enerxía, xeralmente fósil, que non e renovábel.
E aínda que os problemas ambientais foran solucionados, e as cuestións enerxéticas e minerais equilibradas... prevalecería o feito do trato inaceptábel o animal, o abuso.
Os animais “destinados ó sacrificio” non teñen dereitos de xeito legal, pero si son obxectos legais, podéndose comparar cun coche, que pode cambiar de dono, ser alugado...
Pero non olvidemos que non son productos, son animais, que sofren, sinten dor, que penan o noso servicio.
Certas persoas e asociacións radicalizan a posíbel solución, expoñendo que non se debe consumir productos animais... Nos ,non estamos de acordo; somos animais omnívoros, e como tales necesitamos certos nutrientes que os productos cárnicos nos aportan para unha dieta totalmente equilibrada (Se ben, e certo, que na actualidade nos países desenrolados abusase enormemente do consumo dela, ata pasar a ser o alimento base de cada comida, chegando nalgúns dos casos a niveis insalubres).
Como diciamos, posto que nos, ímonos a aproveitar enormemente destes animais, deberíamos tratalos como verdadeiros “reis”, facendo ca súa vida sexa o mais digna posíbel... Con isto demostraríamos tamén a nosa humanidade, que en moitos casos brila pola súa ausencia.
Coa domesticación das especies facilitase enormemente a consecución do “alimento”, pero certo é que se altera o comportamento natural dos animais.
Co fin de facelo o mínimo posíbel, debese empregar o sistema de gandería extensiva, tradicional ou convencional: Caracterizado esencialmente por desenrolarse nun ecosistema natural
modificado polo home, co obxectivo da utilización deses territorios para alimentar o gando, dun xeito natural... Estes animais si seguiran o seus ciclos biolóxicos, en estreita relación coa producción vexetal do agroecosistema do.que forman parte.
Dentro deste sistema de producción poderiamos incluír a gandería sost
ible, perdurable no tempo, coa que se consegue unha menor producción que na gandería intensiva, pero moita mais calidade.
Empregándose este sistema axeitadamente, require un escaso aporte de enerxía fósil; contribúe a manter os agroecosistemas tradicionais; En climas áridos, como a metade sur de España, favorece o mantemento da cuberta vexetal, evitando a erosión; Prevén os incendios forestais mediante o control arbustivo...
Si o pensamos ben, son todo vantaxes, para nos, para os animais en cuestión e para o medio ambiente. O problema e que a producción non se axusta doadamente a demanda dos esaxerados consumidores, nin o egoísmo desmesurado das multinacionais, nin pola cantidade, regularidade, homoxeneidade, nin prezo dos productos finais.
E necesario que a xente abra os ollos para que a cousa cambie “un pouquiño” ¡que boa falta fai! Compre que se valoren os productos de calidade, que se impulse dende o goberno ós pequenos gandeiros, que se aproveite o máximo cada vida que nos comemos, e sobre todo, que lles mostremos o noso agradecemento a estes animaliños e que os respectemos como seres vivos que son.

*Non olvidemos que estes sistemas pódense “aplicar”para falar, en certos asp
ectos da industria pesqueira; pois algunhas das actuais técnicas de captura de peixes e certos mamíferos mariños distan moito de ser éticas, moral e ecoloxicamente. Tales como as redes de arrastre, coas que o 70% dos peixes capturados volven a ser votados pola borda mortos, por non ser da especie requirida, polo tamaño...Ademais estas redes arruínan os fondos mariños, causando a destrucción de sistemas ecolóxicos de longa duración...
Poderiamos seguir falando interminablemente, acerca de mais problemáticas que nos, os humanos, estamos causando o mundo animal, como a comercialización de animais exóticos, maltrato e abandono de animais domésticos... Pero non e cousa de seguir escribindo liñas e liñas... O asunto e que entre na testa de quen nos lee, e de quen non, analicen a situación, e entre todos fagamos algo por cambiala.

A GANDERÍA NA HISTÓRIA

A gandería e unha actividade económica, adicada a crianza de determinadas especies animais para sacar proveito deles, ben sexa a súa propia carne como os seus productos derivados, como leite, lá, coiro...
As
principais especies explotadas son xeralmente do xénero bovino, porcino, equino, caprino, ovino e avícola... Aínda que ultimamente a cría de lebres, lontras (Lutra lutra) , visóns, e outros animais está a aumentar.
A
producción cárnica comezouse a desenrolar a finais do século XV, como unha producción precaria, de escasos recursos, e escasa comercialización e consumo.

A gandería orixinouse no neolítico, se cadra o mesmo tempo que a agricultura, cando o home iniciou a domesticación de animais herbívoros e foi deixando nun segundo plan a caza e a recolección de froitos.
Alguns destes animais, como o vacuno, serviron ademais de polo seu aproveitamento cárnico, por ser empregados para carga e transporte de mercancia, tiro do arado, proporción de peles, e mais tarde leite e outros derivados. Por outra banda proporcionaban o abono necesario para os cultivos, axudaban o desmonte dos bosques e favorecian a creación de p
astos…
Nas rexións do hemisferio norte, acostumabase a transladar o gando, segundo as estacións, o clima e o alimento, desde as zoas baixas e tepedas , ás altas e de montaña, no verán, e o revés no inverno
,(trashumancia),
favorecendo así a recuperación dos terreos explotados e mellores condicións para o gando..
Malia todo isto,malia que no pasado as practicas gandeiras non foran tan dañinas para o medio, ou en certos casos o favoreceran…Non diremos que todo estaba ben…
Votandolle un ollo ó Tratado de Agricultura General compuesta por Alonso de Herrera no 1515, e reeditada por Eloy Terrón en 1981.) podemos observar (entre moitas curiosidades, tradicións…moi interesantes) as atrocidades que se lles chegaban a facer os animais domesticos, tales como, mutilacións e outros “remedios” bastante salvaxes, co fin de tratarlles os males,aumentar a producción, ou sinxelamente, en moitas casos por tradiccións, creenzas ou ignorancia…
Durante os séculos XIX e XX, coa colonización europea de América, Australia e África, houvo unha gran explosión gandeira,que empregaron un sistema que comenzou a esgotar os recursos. Desde entón no chamado “mundo desenrolado” predomina este sistema.

 
Ás Raices - © 2007 Template feito por Templates para Você